Ay: Eylül 2017

Hep hayalimi süsleyen ama birtürlü gitmek nasip olmayan kutsal topraklara ilk annemle beraber 2014 yılında gitmiştik. Çok etkilendiğim bu yolculuktan sonra yine umreye gitmek için planlar kurmaya başlamıştım. 2015 yılında umreye gideceğimi eşime söylediğimde; kendisininde gelmek istediğini söyledi. Elbette eşimide götürmek istiyordum lakin 3 ve 7 yaşlarında iki çocuğumuz vardı. Çocuklarla umreye gitmek biraz sıkıntılı olabilirdi. Çocuklarıyla birlikte umreye giden ailelerde değişik fikirleri inceleyip ailecek umreye gitmeye karar verdik. Bu fikrimizi oan Rize’de olan anneme açtım. Seni de umreye götüreceğim dediğimde annem çok sevinmişti. Annem ibadetle meşguliyeti çok olan mümine bir kadındı. Anneme Rize’de pasaportunu çıkartıp hemen Ankara’ya gelmesini söyledim.

Umreye gitmeye karar vermiştim ama maddi olarak bu seyahati ailecek idame ettirecek durumum o an itibariyle yoktu. Bir taraftan para biriktiriyor, diğer taraftan da sömestr tatiline denk gelecek umre turlarının doluluğunu takip ediyordum. İlk aşamada %2’lerde olan doluluk orani bir haftada %75’lere dayandığında beni bir telaş almıştı. En sonunda alacaklarımı tedarik edip, umre parasını denkleştirdiğimde hemen diyanetin sömestr umre turuna kayıt yaptırdım. Sonrasında annem Rize’den geldi ve umre için alışverişe gittik. Büyük oğlum umreye gideceği için çok heyecanlıydı. Büyük oğlumada ihram aldığımda çok sevinmişti. Bana söz vermişti; hep beraber umre yapacaktık. Lakin beni küçük oğlum endişelendiriyordu. Zira hem çocuk küçük, hem çok yaramaz hemde meşakkatli bir ibadete giden eşim ve büyük oğlum vazifelerini bilmiyorlardı. İlk gidişleri olduğundan danışmanlık yapmam gerektiği için biraz endişeleniyordum.

Sonunda zaman gelip çattı ve Esenboğa havaalanından Cidde’ye, oradan da Mekke-i Mükerreme’ye vardık. Otele yerleştikten sonra kafilede bizden sorumlu hocamıza durumumu anlatarak grupdan ayrılmak zorunda olduğumuzu söyleyerek ihramlı bir şekilde Mescidi Haram’a yol aldık. Kabeye vardığımızda gece saat birdi. Dışarıda zemzem tower’in önünde yer alan saat kulesini gösterip, herhangi bir sebepten dolayı kaybolduğumuzda buluşma noktamız bu olacaktır diye sözleştikten sonra mescidi haramın içerisine girdik. Çocuklarla beraber nasıl tavaf edeceğiz diye konuşurken annemin burnu kanamaya başladı. Kanamasını durdurup yeniden abdest alabileceği bir yer ararken gözüme bir abdesthane belirdi. Orayı anneme gösterip, burada beklediğimizi sen abdestini alıp gel dedik. Annem kanamasını durdurup abdest almak için gitti ama daha dönmedi. İki saat boyunca bulunduğumuz yer ile saat kulesine gidip geldim ama annemi bulamadım.

Gecenin üçü olmuştu ve oğlumla ben ihramlı, birde küçük çocuk ne yapacağımızı şaşırmış bir şekilde bekliyorduk. Şöyle bir karar aldım. Annemle iki sene önce umreye gelmiştik ve daha önce kaldığımız otelin karşısında ki otelde kalıyorduk. Dolayısıyla buralara yabancı biri değildi. Biz kendi vazifelerimizi yerine getirip ihramdan çıkalım. Annem nasıl olsa bir yerden çıkar veya otele gelir diye düşündük. Küküç oğlum annesinin kucağında uyumuş, büyüğüylede annemi arıyorduk. Büyük oğlumla biz tavafı bitirip hanımın yanına gelmek için sözleşip tavaf yapmaya başladık. Ama hem tavaf yapıyor hemde annemi nasıl bulacağım diye kara kara düşünüyordum. Tavafı oğlumla beraber bitirdikten sonra hanımın yanına geldik. Annem yine yoktu. Küçük oğlum uyuduğu için, sayımızıda yapıp gelelim diye sözleşip Say’ımızı yapmaya Safa tepesine gittik. Buradada Say’ımızı yaptıktan sonra, Merve tepesinde saç kesen insanlardan rica edip umremizi tamamladık.

Merve tepesinden ayrılıp Safa’ya oradan da eşimin yanına giderken birde ne göreyim. Annem! Bizim kafileyle beraber Safa tepesine doğru yürüyordu. Sonra öğrendim ki, biz onu beklerken kaybolmuş, bizi çok aramış ama bulamamış. Kaybolduğu içinde çok ağlamış. Allah’tan bizim tur kafilesine rastlamış, bari umremi tamamlayayım diye kafileye takılmış. Bende otelde buluşalım diyerek eşimin yanına gittim. Eşim ve çocuklarımı alıp otele gittik. Otelde kıyafetlerimizi değişip annemide aldıktan sonra tekrar Mescid-i Haram’a gittik. Annem, ben ve büyük oğlum umremizi tamamlamıştık lakin, annem kaybolduğundan eşim küçük oğlumu beklediğinden umresini tamamlayamamıştı. Eşim ilk kez umreye geldiğinden umrenin nasıl yapıldığını bilmediğinden onunla beraber tavaf ve sayımızı yaptıktan sonra umresini tamamladı.

Bu olayı neden anlatıyorum? Normal şartlarda o mahşeri kalabalıkta tanıdık bir insana denk gelmek imkansız gibi birşey. Ama Allah’ın evine yani Allah’a misafir olarak gittiğimizden, başımıza bir olay gelip sıkıştığımızda Allah bir kolaylığı gösterip, sıkıntıdan bizi kurtardığını gözümle gördüm. Bu olay gibi umrede birkaç kere daha annemi kaybedip yine bulmuşluğumuz vardır. Hala bu olayı düşündükçe yüzümü bir tebessüm kaplar.

Annemle bu umrede 3 kez umre vazifesi yaptık. Sonradan anlatıyor, umredeyken çok zorlanmış. Allah’a çok dua etmiş. Allahım benim başıma burada birşey getirme! Ne olacaksa ülkemize döndüğümüzde olsun diye çok dua etmiş. Bana bunu anlattığında ben ona şöyle demiştim. Ne olacak anne Mekke’de veya Medine’de ölsen orada gömülürdün. Fenamı? Hayır ben Rize’de gömülmek istiyorum derdi. Annemle hastalığı boyunca ölümü çok konuştuk. Nerede yıkanıp, nereye defnedeceğimize kadar hemen her ayrıntıyı konuşmuştuk. Hatta son zamanlarında öleceğini anlamışmıydı bilemiyorum, bana sürekli Rize’ye gitmek istediğini anlatırdı. Neyse bu hazin sonu farklı bir makalede anlatacağım.

Annemle 2015-2016 yılı sömestr tatilinde ailecek gittiğimiz umre seyahatinden döndüğümüzde annem hemen Rize’ye memlekete gitti. Bir ay sonra ağabeyimle beraber gezmeye bana geldiler. Gepberaber geziye çıktığımızda annem bana öksürdüğümde kan geldiğini söyledi. İlk aklıma küçükken izlediğim yeşil çam filmlerinde ki kötü hastalığa yakalanan oyuncunun halleri geldi. Annem memlekete döneceğinden Ankara’da herhangi bir hastaneye götüremedim. Annem de Rize’de daha hızlı bir şekilde hastanede teşhis konur nasıl olsa memlekete gidiyorum diyerekten beni teselli ederek memleketin yolunu tuttular. Ağabeyim tanıdıkları araya koyarak iyi bir göğüs hastalıkları uzmanından randevu aldı. Bu arada akciğer filmi kan tahlili derken şüphelenen doktor PET filmi çekti. Aslında PET filminde herşey ortadaydı ama biz raporları yorumlayacak bir kapasitede olmadığımızdan veya pek konduramadığımızdan acabayı hiç üzerimizden atamadık.

Doktor kanser teşhisi koydu ama kanserin hangi cins bir kanser olduğunu öğrenebilmek için bronkoskopi yöntemiyle annemi lokal anestezi ile burundan girilen bir aparatla akciğerden doku almak suretiyle kanserin cinsini öğrenmeye çalıştı. Lakin kanser denen hastalığın tam olarak teşhisi konması öyle birkaç günde olacak bir iş değilmiş. Onuda yaşayarak öğrendik.

Annemden alınan dokular biyopsi için labaratuara gönderildi. İşte bizim kabir azabımız bu süreçte başladı. Zira labaratuardan sonuçların çıkması üç hafta aldı. Daha sonra neden bu kadar uzun sürğünü anladık ama biz bunun Rize’de yeterli birikimde doktor olmadığını düşünerek kendi kendimizi doldurduk. Üç haftanın sonunda biyopsi raporunda kanser hücresi tespit edildiğini görülüyor ama cinsi tespit edilememiş. Doktorun bu konuda fikri şöyle oldu.

-Ya kanserli hücreden yeterlice doku alımadım, yada labaratuvar birşey bulamadı.

Bunun üzerine ağabeyim annemi Ankara’da bir hastaneye götüreceğimizi belirttiğinde Rize’deki doktor iyi yaparsınız dedi ve bronkoskopi’den alınan örnekleride size vereyim ki Ankara’da yeniden tahlil yaptırırsınız. Hem boşuna bir daha bronkoskopiye hastayı sokmazsınız dedi. Annemi ilk uçakla Ankara’ya getirdik. LAkin evveliyatında benim Ankara’da akciğer kanseri için doktor arayışlarım başlamıştı.

PET sonuçları çıktığında özel bir hastanenin onkoloji bölüm başkanına PET sonuçlarını göndermiş ve bir fikir istemiştim. Oda bana sadece PET sonuçlarına bakarak hastanın kanser olduğu teşhisi konamayacağı, mutlaka biyopsi sonucunun gerektiği söylendiği için zaten Rize’de bir ay zaman harcamıştık. Biyopsi sonucuda çıktığından aklımda iki hastane vardı. Öncelikli tercihim Hacettepe Onkoloji Hastanesi’ydi. Lakin ne kadar araştırdıysam Hacettepenin ne kadar zor bir hastane olduğunu görüyordum. Bu benim acayip tedirdgin ediyordu. İş arkadaşım Hacettepe Hastanesinde farklı bir hastalığından dolayı tedavi gördüğünü biliyordum. Ondan rica ettim ve onun hocasından bir Akciğer Kanseri uzmanı bir hoca tavsiye etmesini istedim. Arkadaşın doktoruda sağolsun Hacettepe Üniversitesi Prevantif Onkoloji bölümüden meşhur bir hoca tavsiye etti. Hoca’nın adını vermeyeceğim zira hocayla iyi ve kötü birçok anım var. Onları bu blogda kaleme alacağım için insanları karalamak istemiyorum. Lakin yinede hocanın kim olduğunu merak edenlere şunu söyleyebilirim. Burada hoca ile yaşadığım kötü anıları okuduktan sonra, prevantif onkoloji bölümüne gidip 12-18 saatleri hoca varsa kim olduğunu direk anlayabilirsiniz!

Hacettepe’den hocayı bulduk bulmasına ama hocadan tam 26 gün sonraya randevu alabildik. İşin kötüsü “bunu sonradan öğrendim” hocanın özel muayenehanesi varmış ama sonrasında kapanmış. Dolayısıyla annemin direk teşhisinin konması gerekiyordu. Hacettepe’den almış olduğum randevu cepte ama elimi hızlı tutup tam anlamıyla annemin ne kanseri olduğunu bulmamız gerekiyordu. Bu bağlamda yine tanıdıkları devreye sokup Ankara Sanatoryum Göğüs hastalıkları hastanesinden Göğüs hastalıkları uzman bayandan randevu aldım. Annem geldikten 2 gün sonra Sanatoryum’a büyük ümitlerle gittik. Tam rapor PET ve görüntüleri bir dosya halinde doktor hanıma verdim. Annemin Rize’den geldiğini söyleyince hemen yatırabileceğini söyledi. Ama benim Ankara’da ikamet ettiğimi söylediğimde annemi yatırmaktan vazgeçti.

Sanatoryum’da da Akciğer filmi, kan tahlilleri gibi birsürü tahlil yaptık. Sonraki günlerde olay yine biyopside düğümlendi. Doktora Rize’den getirdiğimiz doku örneklerini gösterdim. Rize’deki labaratuar sonuç bulamamıştır. Biz buluruz dedi ama yinede bir şüphem var dedi. Belki bronkoskopiyi yapan doktor yanlış dokuları almış olabilir. İsterseniz Rize’den gelen doku örneklerinin sonucunu bekleyelim. Biyopsi sonucu bir haftayı bulur. Yada biz yeniden bir bronkoskopi yapalım iki dokunun sonucu ayrı ayrı bakılsın diye bir öneride bulundu. Bu kararı tek başıma veremezdim ama içimden zaman kaybetmeme adına yeniden bir bronkoskopi yapmak geçiyordu. Lakin bu eziyeti annem çekeceği için kararı anneme bıraktım. Oda kabul etti ama şuanki aklım olsaydı anneme o eziyeti bir daha yaşatmazdım. Zira fuzuli yere ikinci kez bronkoskopi yapıldı. Ve onca acıyı anneme yeniden yaşattığım için halen vicdan azabı çekerim.

Doktor bize bronkoskopi ile alınan dokuların sonucu 5 ila 7 günde çıkar dediği halde 10 günde sonuç çıktı ama sonucu doktor okuyunca duraksadı. Birşey söyleyemez duruma geldi. Sonuç çıktı dedi ama kanserli dokunun cinsini labaratuarda tespit edemediler dedi. Ama yinede kanser olduğu kesindi. Bu bağlamda doktor hemen akciğer kanseri için ilaç tedavisi yani kemoterapiye başlanması gerektiğini söyledi. Bizi kemoterapi için farklı bir bölüme yönlendirdi. Sanatoryum 2. katında bir bölüme gittik. Burada başkan adı altında title’ı olan bir doktorla konuştuğumuzda, hayatımın en kötü gününü yaşattı. Bize özetle şunu söyledi.

Şuan akciğer ve böbreğinde kanser yayılmış. Sonuçta hasta bu hastalıktan ölecek. Sonuç değişmez lakin ne kadar yaşar onu sadece allah bilir.
Böyle odunca konuşan yaşını başını almış tecrubeli bir doktoru görünce insan gerçekten çok üzülüyor. Doktorun aklı başında olmayan bir hasta yakınına böyle konuşursa, muhtemelen haber bültenlerinde doktora şiddet uygulandı şeklinde yayımlanacağını düşünüyorum. O gün o başkana çok kızmıştım. Cuma günüydü hiç unutmuyorum. Doktorun odasından çıktıktan sonra şans eseri başka bir doktor geldi. Kağıtları ona onaylatarak kemoterapi sürecine girmemiz gerekiyordu. Doktor bize şöyle dedi. Bronkoskopiyi ben yaptım ve görüyorumda iki biyopsiden de sonuç çıkmadı. Siz labaratuardan biyopsi örneklerini alıp Gazi Üniversitesi’nde de bir tahlil yaptırın. Onun sonucu çıkmadan da bana sorarsanız kemoterapi yaptırmayın.

Bizde labaratuardan örnekleri alıp Gazi Üniversitesine mesai bitimine 10 dk kala yetiştirdik. Sonuçlar bir hafta sonra çıktığını öğrenip Gazi’den örnekleri alıp okuduğumda şok oldum. Raporda sanki annemin Akciğer Kanseri olmadığını yazıyordu. Ama tam emin değildim. Hemen sonuçları alıp Sanatoryum’da sadece bir adet olan onkoloji doktoruna gittik.

Aslında annemin akciğer kanseri olmadığından çok şüpheleniyordum. Çünkü internette okuduğum tüm içeriklerde akciğer kanserinin böbreğe genelde metastaz yapmadığını, böbrek kanserinin akciğer kanserine metastaz yaptığını görüyordum. Gerçi bu olayı yukarıda bahsettiğim odasında Başkan yazan doktora sormuştum: Akciğer kanseri değilde böbrek kanseri olsa hangisi daha iyi diye? Oda cevaben hiçbir farkı yok demişti ama pek kaile almamıştım.

Gazi Üniversitesi’nden sonucu ağabeyimle beraber alıp koşup Sanatoryum’da ki tek onkoloji doktoruna götürdük. Sanatoryum gibi alanında uzmanlaşmış bir hastanede bir adet onkoloji doktorunun olması da ne kötü birşey. Ama duyduğumda çokda şaşırmamıştım. Zira Rize’de onkoloji hastanesi vardı ama onkolog yoktu. Sonra iki tane onkoloji uzmanı atandığınıda duydum. İnsafsızca eleştirmeyeyim. Zaten sonra araştırdığımda Türkiye’de onkolog açığı olduğunu öğrendim.

Onkoloji uzmanı bayana gittiğimizde bize şunu söyledi. Direkten döndünüz! Neden diye sorduk? Çünkü akciğer kanseri için alınan kemoterapi hiçbir şekilde böbrek kanserine etki etmez. Bu durumda siz farklı bir hastaneye gitmeniz lazım dedi. Şans o ya, yukarıda bahsettiğim Hacettepe Onkoloji’de ki hocanın randevusü sonuçları aldığımız güne tekabul ediyordu. Sanatoryum’daki onkoloji uzmanına Hacettepe’deki doktoru ve özel bir hastaneden görüştüğümüz hocanın isimlerini söyledik. Oda şunu söyledi: Hacettepe’deki doktoru tanıyorum tam aradığınız kişi. Zira o hem akciğer hemde böbrek kanserlerine bakıyor. Böylece bizim Hacettepe Onkoloji Hastanesiyle olan bir yılımız başlamış oldu.

Böbrek kanseri her zaman öldür mü onu bilemem ama renal hücreli CA veya hastane literatürüne göre kısaltılışı C64. Benim annemde C64 vardı ve takriben 1 yıl içerisinde teşhis edildi, çok çekti ve sonucunda annemi kaybettik. Size başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum.

Annem çevresinde çok sevilen bir insan olduğundan hastalığı süresince evimizi ziyaret etmeyen kalmamıştı. Rize’den komşumuzun kızları İstanbul’dan günübirlik annemi ziyarete geldiler. Ziyarete gelen komşumuzun kızının kocasıda babasını akciğer kanserinden kaybettiğini söyledi. Tam bir sene bir ay mücadele ettik dedi. Ben bu süreyi sürekli aklıma tuttum. Bizim olayımızda tıpkı bu süre gibi oldu. Zira Nisan başında annemin kan tükürmesiyle başlayan süreç, 10 Mayıs itibariyle son buldu.

Burada yazdığım bilgilere göre sizin de hastanızda aynı sonuç olacak diye bir kaide yok. Ömrü veren Allah’tır. Mesela ben annemin hastalığı sürecinde hastanede çok insanın muhabbetlerine şaitlik yaptım. Mesela bir amcamız vardı. 15 yıldır böbrek kanseriyle mücadele ediyordu. Yani 15 yıldır hayattaydı vede son derece sağlıklı gözüküyordu. Tamam ağrıları vardı ama annemle hiç alakası yoktu. Yani kanser kendi içerisinde cinsleri ve kişiden kişiye farklılıklar içermektedir. Dolayısyla burada anlattıklarıma bakarak bir genelleme yapmayın. Ben sadece ailesinde bir kanser hastasını kaybetmiş birisi olarak, yaşadıklarımı anlatmaya çalışıyorum. Burada bu tip bir blog’u yapmamın tek sebebi şudur. Hastalıkla mücadele aşamasında internette çok araştırma yaptım. Detaylı bir şekilde hastalığın aşamalarını anlatan bir kaynak olmadığından böyle birşey yapmaya çalışıyorum.