Ay: Eylül 2017

Böbrek kanseri olan anneme verilen akıllı ilaç annemi git gide bitiriyordu. Her geçen gün bir önceki günü arar duruma gelmiştik. Bunu gören doktur; size verdiğim ilacı normalde bir yıl kullanmanız gerekirdi. Lakin, sizi çok etkilediğinden ilacınızı değiştireceğim demişti. Yerine farklı bir akıllı ilaç verir diye çok umutlanmıştım lakin hiçte umduğum gibi olmamıştı. Zira doktorun bize vermiş olduğu ilacın adı amiyane tabiriyle kemoterapiydi. Ben kemoterapi konusunda çok araştırma yapmıştım ve de ilaç hakkında hiçte iyi şeyler duymamıştım. Ama yapacak birşey de yoktu. Zira tek karar verme merci bendim. Bende tamamen onkoloji doktoruna uymuştum. O ne diyorsa can kulağıyla dinliyor, neleri öneriyorsa harfiyen yerine getirmeye çalışıyordum.

Kemoterapi nasıl olacak diye kara kara düşünerek gerekli bürokrasi işlemlerini yerine getirip, kemoterapi eğitimi için hastaneden randevu aldık. İlk kez kemoterapi alanlara hastanede eğitim veriliyormu. Kemoterapi öncesi bürokrasi işlemlerini yaparken, hastanede yer alan gündüz bakım ünitesinin ne olduğunu da öğrenmiştim. Meğersem orada insanlara kemoterapi veriliyormuş. Nedir bu kemoterapi? Bildiğiniz serum. Damar yolundan verilen bir ilaçmış. Yalnız kemoterapi almak için bazı işlemleri varmış. Ona dikkat etmek gerekiyormuş.

Kemoterapi için eğittime annemle beraber gittik. Sağolsun hemşireler çok detaylı bir şekilde eğitim verdiler. Bizim kemoterapimiz 2 haftada bir alınacaktı. Kemoterapi aldıktan sonra eğer hastanın ateşi çıkarsa hemen ilk bulduğumuz hastaneye gitmemiz gerekiyormuş. Ateş çok önemli birşeymiş. Allaha şükür ateş sorunumuz olmadı. Kemoterapi alırken ev haricinde sağlıksız besinler kullanmamamız gerekiyormuş. Sağlığımıza çok dikkat etmemiz gerekiyor. Zira kan tahlillerinde oluşacak bir olumsuzluk, kemoterapiyi almamızı engelleyecektir.

Salı günü ilaç alacağımız için, pazartesi hastaneye gelip kan tahlili yaptırıyoruz. Bu kan tahlil sonucunu gündüz bakım ünitesinden sorumlu hekime gösterip onayladıktan sonra, ilaç bölümüne evrakları teslim edip verilen saatte gitmemiz gerekiyormuş. Bu işlemler bizim için kötü günlerin hızlanması anlamına geliyordu. Pazartesi günü heyecanlı bir şekilde aç karına hastaneye gidip kan tahlili olduk. Sonuçlar 1-1,5 saatte çıktığı için annemi okadar süre hastanede bekletmek zorunda kalıyordum. Sonuçlar çıktıktan sonra doktora onaylatıp, ilaç bölümüne evrakları verip hastaneden ayrıldık. Ertesi gün nasıl olacak, acaba bir işe yarayacakmıydı? Çünkü duyduklarıma göre kemoterapiden sonra hastalar genelde bir süre iyileşme sürecine giriyordu ama bizdede böyle bir sonuç çıkacak mıydı? Kara kara düşünerek salı günü hastaneye gittik. Sekreterlikte yer alan listeden hangi odaya gitmemiz gerektiğini öğrendikten sonra odamıza geçtik. Hemşire gelip damar yolu açıp, mide bulantısını engelleyen bir ilaç verdi. Bunun bitiminden sonra dışı kırmızı poşetlerle kaplı iki serumu aynı anda anneme verdiler. Takriben 2 saat sürdü ilacın verilmesi. Damar yolunu çıkardıktan sonra 15dk dinlenip aklımızda beliren birçok soruyla evin yolunu tuttuk.

Acaba annemin ateşi çıkacak mıydı? Saçları dökülecek miydi? Annemin genel durumunda bir iyileşme olacak mıydı? Bu ve bunun gibi onlarca soruyla sabaha kadar annemin yanında uyudum dersem yalan olur. İlk kürde kemoterapinin olumlu veya olumsuz hiçbir etkisini farketmedik. 2. kürde kan tahlili yaptıktan sonra evrakları onaylattığımda, teyze nasıl? iyi mi diye sorduğunda, bir problem yok demiştim. Meğersem kemoterapi alan hastalarda kansızlık oluşurmuş. Vucutta kan eksilince de, hastanın hali/dermanı kalmazmış. Bunu ben bilmiyordum. Ama 3. kür’de, kan sonuçlarını gören doktor, bir ünite kan verilmesini istemişti. Hakikaten annem üçüncü kürü arifesinde annem yürümekte zorlanıyordu. Kan ve üçüncü kürü aldığında biraz düzelmişti. 6. kürde  kemoterapiyi almak için kan tahlili yaptırdığımızda doktor; üç ünite kan vermemiz gerekir dedi. Yani kemoterapi esnasında 4 ünite kan verdik anneme.

Şimdi kan verilsin dendiğinde, önce hastaneye kan vereceksiniz ki, hastanede size istediğiniz kan gurubundan kan versin. Böbrek ameliyatı esnasında iki ünite kanı akrabalarımızdan tedarik ettik. Kemoterapi esnasında istenen bir ünite kan için benden kan almadılar. Dudağımda uçuk olduğu için benden almadıkları için eşimden aldık. Üç ünite kan için de sağolsun işyerindeki arkadaşlarım kan bağışında bulundular. Sonrasında 5 ünite daha kan vermiştik anneme. Bir müddet sonra kan bulmakta zorluk çekmeye başlıyorsunuz. Onun için kan verebilecek arkadaşlarınızı önceden seçip planlama yapmanız gerekiyor. Aksi takdirde çok sıkıntıya düşebilirdim.

Annemi kemoterapiye götürmemiz o haftanın en önemli olayı olurdu. Nasıl götüreceğim? Nasıl yapacağım diye kara kara düşünürdüm. Kemoterapi esnasında diğer hastalara baktığımda şaşırıp kalıyordum. Öyle enteresan hasta profilleri vardı ki inanın şaşırıyordum. Mesela anneme bakan birisi onun ciddi bir hastalık geçirdiğini direk anlardı. Lakin gündüz bakım ünitesinde öyle enteresan hastalar geliyorduki şaşırmamak elde değil. Baktığımda sapasağlam adamlar geliyor, laptop’unu açıyor, işini yapıyor, serumu yani kemoterapisi bittikten sonra laptopunu kapatıp yürüyerek tek başına dolmuşa binip gidenler vardı. Bu hastaları gördüğümde gerçekten şaşırıyordum. Demek ki annemin hastalığı ciddiydi.

Kemoterapiyi araştırırken enteresan bir bilgi daha öğrenmiştim. Neydi o bilgi? Kemoterapi alan kişide vücut kemoterapiye tepki veriyormuş. Damardan kemoterapi alındığı için, damarlar içeri çekilip, hastanede damar yolu bulmakta zorlanıyorsunuz. Kemoterapi alan hastalara göğsünde yer alan damara bir aparat takılıyor. Tüm kemoterapi sürecinde bu aparatla yaşayan hastaya damar yoluyla bir ilaç verileceği zaman, göğsüne yerleştirilen bu aparat kullanılmak suretiyle ilaç zerk ediliyor. Bu bilgileri internette görmüştüm ama kafamda pek canlandıramamıştım. Lakin gündüz bakım ünitesinde bu tip hastaları görünce ne kadar mantıklı bir yol olduğunu fark ettim. Annem’e böyle bir aparat takılmadı ama anneme damar yolu açılırken ne kadar canının yandığını, kollarının mosmor olduğunu gördüğümde içim parçalanıyordu.

Sözün özü; annem her kemoterapi seansı sonrasında daha da kötüleşmeye başladı. Belki kemoterapiyi almasaydı da yine aynı sonuçla karşılaşacaktı kim bilir. Bunu sadece allah bilir. Ama bizde her hasta gibi kötü gidişatı kemoterapiye bağladık. Veya kötü gidişatı engelleyemeyen kemoterapiye bağladık. Şuan hep aklımda kalan soru şu: Acaba anneme hiç ilaç vermeden, sadece acılarını dindirecek morfin tarzı ilaçlar verseydik daha mı iyi yapardık? Bu sorunun cevabını hep sorguluyorum. Ve çevremizde değişik kanserlere yakalanıp, hiç ilaç almadan yıllardır hayatta olan hastaları gördüğümde bu sorunun cevabını daha çok arar oluyorum. Ama en azından 4 ay içerisinde akciğer kanseri teşhisi konup vefat eden akrabamı gördükten sonra annem bir yıldan fazla yaşadığını düşünerek de Allah’a şükrediyorum. Yani bu illet hastalığın bir standardı yok. Kanserden kansere, hastadan hastaya çok farklı süreçler oluşabilmekte. Galiba doktorların söylediği gibi “annemde hiç olmayan” moral her şeyden önce geliyor. Malum annem teşhis konduktan sonra ciddi ciddi öümü beklemeye başlamıştı.

Annemin akciğerlerinde oluşan apseyi dren yardımıyla çıkardıktan sonra annemde iyileşmeyi gözlemliyorduk. Ama bu çok uzun sürmedi. Zira hastaneden çıktıktan sonra 15 günlük iyi bir seyir izleyen annemde farklı bir sorun oluşmaya başlamıştı. Tamam öksürüğü düzelmişti lakin bu sefer kan tükürmeye başlamıştı. Her geçen gün kan tükürmesi daha fazla olunca hemen doktoruna müracaat ettim. Doktora durumu anlattığımda hemen akıllı ilacı kesmesini, akciğerlerdeki kanamanın çok tehlikeli bir şey olduğunu söyledi. Meğersem böbrek kanseri için vbermiş olduğu akıllı ilacın böylede bir yan etkisi vardı. Sonrasında sadece akciğerlerdeki kanamayı durdurmak adına radyoterapi verilmesini önerdi. Doktorun tavsiye ettiği radyoterapistlerden en müsati durumda olan doktordan randevu alıp gerekli işlemlere başladık.

Hacettepe Onkoloji hastanesinde bu zamana kadar giriş kat ve 1. katını biliyordum. Her zaman kendi kendime sorardım: Bu hastanenin -1 ve -2. katı var acaba oralarda ne yapıyorlar? Bunun cevabını radyoterapi sürecinde öğrenmiş oldum. Yani annemin hastalığı sürecinde hastanenin hemen her yerini öğrenmek zorunda kalıyorsunuz. Buna morkta dahil!

Redyasyon onkolojisi doktorundan randevu alıp muayeneye gittik. Öyle zalnettiğimiz gibi bir muayene yapmadı. Sadece dosyamızı inceledikten sonra bizi bir sekretere yönlendirdi. Sekreterde bize yapmamız gereken evrakların toplanmasını söyledi. Sonrasında bir bekleme sürecine giriyorsunuz. Zira Hacettepe çok tercih edilen bir hastane ve öyle çok talep olan bölümlerde ha dediğinizde işlem yapamıyorsunuz. Benden telefon numaramı aldılar ve klasik iş görüşmelerinde olduğu gibi biz sizi arayacağız diyerek uğurladılar.

Radyasyon onkolojisi bölümünde 10 gün beklemek zorunda kaldık. Sonunda bizi aradıklarında çok sevinmiştim. Aradıklarında  bize işlemlere pazartesi başlanacağı, toplam 10 seans radyoterapi verileceğini belirttiler. Bu süreç zarfında annemin kan tükürmesi git gide artmaya başlamıştı. İnternette araştırdığımda şöyle bir şeyle karşılaşmıştım. Akciğer kanaması sanıldığı gibi kanamadan değil, kanama sonucunda akciğerin içerisi dolmasından dolayı ani ölümlere yol açabiliyormuş.

Pazartesi annemi radyoterapiye götürdüm. İlk seansı aldıkltan sonra işyerinden izin alması sıkıntı olduğunu belirterek bize 19:00’da randevu verdiler. Bende işten biraz erken çıkıp annemi evden aldıktan sonra hastaneye geçip radyoterapiyi kolayca yapacağım için sevinmiştim. Kul sıkışmazsa Hızır yetişmezmiş sözünü bir kera daha görüyordum. Bu kadar sıkıntılı süreçte bir kere üf demedim. Allah bir kolaylığını veriyordu sonuçta.

Annemi akşamları radyoterapiye birkaç kere götürdükten sonra annem hastaneyi tanımıştı. Artık akşamları arabayla annemi hastanenin kapısına bırakıyor, kendi başına gidip radyoterapiyi aldıktan sonra beni arıyor, bende onu alıp eve geçiyordum. Malum hastanenin önünde park yeri bulunmuyor. Her seferinde de otoparka girmekten bunalmıştık. Annemin radyoterapisi bittikten sonra kanaması kesilmedi ama nispeten idare edilebilir bir duruma geldi. Zira hastalığı başladığından bu yana haftada 24’lük peçete bitiriyordu. Durum okadar kötü olduğunu oradan anlayın. Bu sürecin sonunda zaten doktor ilacını değiştirip kemoterapiye başlayacaktık.

Diğer makalelerimi okuduysanız annemin sürekli öksürüp balgam getirdiğini ve bu getirdiği balgamın çok ağır bir kokuyla geldiğini okumuşsunuzdur. Çok sonra hastalığın adının Akciğer Apsesi olduğunu öğrendikten sonra bu hastalığın tedavisi için araştırmaya başladım. Birinci derecede muhatabımız olan onkoloğumuz tam anlamıyla hastalığa bir çare bulamıyordu. Vermiş olduğu antibiyotikler işe yaramıyordu. Annem bu durumda sürekli kusuyordu.

Birgün onkoloğumuza annemin çok kustuğunu, bunun çözümü için acaba gastroenteroloji bölümünden bir doktora mı gözüksek diye sordum. Oda beni sağolsun Hacettepe’de Gastroenteroloji uzmanı bir doktora yönlendirdi. Bizde doktora gidip durumu anlattık. Oda bunun için mideye bakamız gerektiğini söyledi. Durumun aciliyetini göze alarak 2 gün sonraya randevu verdi bize. Sonrasında mideye endoskopi yaptık. Annem çok korkarak bu küçük operasyona girmişti. Daha önce iki kere olduğu bronkoskopi ile aynı olacağını düşündü ama nispeten çok daha basit bir operasyondu. Gastroenteroloji uzmanı endoskopi  yaptıktan sonra durumun mideyle pek bir alakası olmadığını, muhtemelen kanser veya akciğerdeki apseden kaynaklandığını öğrenince biraz sevindim. Kanserin mideye de bulaşmış olabileceği ihtimali bizi çok korkutuyordu.

Böbrek tümörü ameliyatından sonra onkoloji doktoru bize böbrek kanseri için akıllı ilaç vede antibiyotik kullandığı için annem git gide kötüleşmeye başlamıştı. Hacettepe’ye onkoloğa götürdüğümüzde koluna girerek götüryordum. Hatta bir keresinde yürüyemediğini gördüğümde, hastaneden tekerlekli sandalye alıp annemi banktan almaya gittiğimde bana bir bakışı var inanamazsınız. O gün o tekerlekli sandalye ile annemi taşıdığım için bana yaptığı duaların haddi hesabı yoktur. Demekki yürümekte okadar zorlanıyormuş ki, bu sıkıntısını giderdiğimden dolayı bana sonsuz minnettardı. Ama anneme hep şunu söyler, onu teselli ederdim. Anne senin bana yaptıklarının yanında benim yaptıklarım sahra çölünde bir kum tanesi değildir. Sen müsterih ol. Ben sadece evlatlık görevimi yapmaya çalışıyorum. Yapabiliyormuyum? Seni memnun edebiliyor muyum? Onuda bilemiyorum.

Onkoloğumuz annemin çöktüğünü görünce radikal bir karar aldı. Dediki artık akıllı ilacı kullanmayacaksın. Seni hastaneye yatıracağız. Bize gerekli evrakları verdikten sonra, Hacettepe Onkoloji Hastanesi’nde yatış işlemlerini yapan Şahin bey ile tanışıklığımız o anda başladı. Hastanede hemen her doktoru göz aşinalığıyla tanıyorsunuz ama zamanla hemen hepsiyle bir şekilde iletişime geçme durumunda kalıyorsunuz.

Şahin beyle konuştuğumda bana 1-2 gün içerisinde oda ayarlayabileceğini söyledi. Ben ısrarla annemin özel nedenlerinden dolayı özel oda “balgamından gelen inanılmaz koku” talep ettim. Oda bana bunun mümkün olmadığını ama elimden geleni yapmaya çalışacağını söyleyerek bana telefonunu verdi. Hastaneden cuma günü ayrıldıktan sonra cumartesi günü beni aradı ve hemen hastayı getirmem gerektiğini, çok uğraşıp size oda ayarladığını söyleyince çok sevinmiştim. Hemen annemi hazırlayıp arabaya atladığımız gibi ikinci evimiz olan Hacettepe Onkoloji Hastane’sine gittik. Doktoru bulup bize verdiği odaya yerleştik. Hacettepe’de tüm odalar iki kişilik. Bize ayarladığı odada bir hasta vardı. Biz odaya yerleştikten sonra, diğer hastayı farklı bir odayaaldırdı. Sonradan öğreniyorum ki, Hacettepe Onkoloji’de bırakın özel odayı, normal oda bile bulmak çok zormuş.

Hastanede anneme hemen tahliller, filmler, tomografiler derken damar yolundan günde 4 kez antibiyotik almaya başladık. Hastanede annemi görmeyen doktor kalmadı herhalde. Her bölümden doktorlar gelip hikayesini dinlediler benden. Sonunda doktorlar radikal bir karar alarak akciğerine bir dren açıp, akciğerde biriken iltihaplı dokuyu boşaltmak için girişimde bulundular. İnternet’te araştırdığımda böyle bir çözüm yöntemi olduğunu daha önce anneme söylemiştim. Annem’de odamıza gelen her doktora bu yöntemin uygulanmasını istediğini belirtiyordu. Sonunda anneme bu küçük operasyon uygulandı. Göğüs hizasından kolunun altından açılan bir diren yardımıyla iltihaplı doku boşaltıldı. Annemde o diren bir hafta durdu. Hergün düzenli olarak direnin ucunda bulunan torba dolduğunu gördüm.

Sonunda mutlu son oldu gibi geldi bize. Annem artık öksürmüyor, günde 3-5 kez kusmuyordu. Haftada kusması 1-2’ye düştüğünde iyileşmiş gibi geliyordu bize. Hakikaten annem sanki iyileşmişti. Herşey düzene giriyordu sanki. Böbrek tümörü ameliyatı olduğunda hastanede 8 gün kalan annem, akciğer apsesi operasyonu için hastanede tam 24 gün kalmıştık. Şimdi diyeceksiniz sen çalışan birisi olarak annenin yanında nasıl bu kadar kaldın? Bu sorunun cevabını detaylı olarak başka bir makalede açıkladım lakin kısaca burada hastanede nasıl yattığımı anlatayım.

Annemin akciğer apsesi için onkoloji hastanesine ilk yattığı günler gerçekten bir refakatçıya ihtiyacı vardı. Bende bunun için işyerinden izin alıp bir hafta sürekli yanında yattım. Açılır bir kanepede kâh anneme hizmet ederek, kâh kitap okuyarak bir haftamı doldurdum. Sonrasında öğrendim ki, refakatçı raporu diye birşey varmış. Bende bu olanaktan yararlandım. Sağolsun işyerindeki amirlerim hastalık sürecinde beni idare ettiler. İkinci hafta ağabeyim Rize’den gelip annemin yanında o kaldı. Üçüncü hafta da annem ciddi manada dirildiği için sabahları işe gidiyor, akşam iş çıkışı direk hastaneye annemin yanına gidiyordum. Doktorun annenizi hastaneye yatıracağız dediğinde çok üzülmüştüm. Nasıl yapacağız, nasıl olacak diye çok düşündüm. Ama Allah yardımını esirgemiyor. Bir yıllık hastaneler sürecinde belki yoruluyordum ama yorulduğumu hissetmiyordum.

24 günün sonunda hastaneden çıkıp sevinçli bir şekilde evimizin yolunu tuttuk. Artık annem öksürmüyor, balgam ve kötü koku gitmişti. Eskisi kadar da kusmuyordu. Biz hep şunu söylüyorduk o ana kadar. Annemiz tamam böbrek kanseri ama gördüğüm hiçbir böbrek kanseri hastası annem kadar kötü değil. Dolayısıyla annemi etkileyen temel faktör akciğerlerinde oluşan apse. Apseyi yok edebilirsek annemizin sağlığı daha iyi olacaktı. Öyle ya, hastalığın teşisinden bu yana oluşan dayanılmaz derecedeki ağrılar, bulantı, kusma, öksürük ve kötü kokulu balgam gitmişti. Ama olayın hiçte öyle olmadığını illet hastalık fazla değil 15 gün sonra gösterecekti.

Hastaneden döndüğümüzde annem, hastane yemeklerinden bunalmış; bir karadeniz kadını olarak benden muhlama yapmamı istemişti. İşin enteresanı, annem en şiddetli kusma nöbetlerinde bile yağı az olmak kaydıyla muhlama yapmamı isterdi. Miden bulandığında neden yağlı yiyecekleri tercih ediyorsun diye sorduğumda aldığım cevap şöyle oluyordu. Evladım midem sadece muhlama istiyor.

Pazartesi günü işe gittiğimde öğleden sonra annem beni aradı. Endişeli bir şekilde telefonu açtım. Öyle ya neden sebep arıyordu? Annemin beni her aramasında mutlaka ekstrem bir durumu göstermekteydi. Acaba yine ne olmuştu diye telaşlı bir şekilde telefona alo dedim. Mutlu bir ses tonuyla konuşan annemin hastalığından eser kalmamış gibiydi. Bana benim sevdiğim yemekleri yaptığını söylüyordu. Nedir onlar? Annemin Rize’den bana geldiğinde standart olarak yaptığı yemek: Kara lahana sarması, mısır ekmeği ve kara lahana haşlaması. Nasıl mutlu olduğumu anlatamam. Mutluluğumun sebebi tabi ki annemin benim için yaptığı yemekler değildi. Mutluluğumun yegane sebebi; annemin iyileşme emareleri göstermesiydi. Ama yukarıda da söylediğim gibi bu durum fazla uzun sürmedi.